نخست وزیر رژیم صهیونیستی در 17 تیرماه پس از آنکه سه شهرک نشینی که به طرز مشکوکی ربوده و در کرانه باختری کشته شدند، به نظامیان اسرائیلی دستور داد که حمله به نوار غزه را آغاز کنند.

طی این جنگ صهیونیست‌ها به اندازه 20 هزار تُن مواد منفجره معادل 6 بمب اتمی بر سر یک میلیون 800 هزار نفر فلسطینی در غزه آتش ریختند که در این حملات بیش از 2200 نفر جان خود را از دست دادند و بیش از 10 هزار نفر نیز زخمی شدند.

صهیونیست‌ها مانند همیشه براساس استراتژی نظامی خود عملیاتی کوتاه مدت را مد نظر داشتند ولی هرچه زمان می‌گذشت آنها در باتلاقی فرو می‌رفتند که نه می توانستند به جلو پیشروی کنند و نه راهی برای بازگشت برایشان مانده بود.

دولت تل‌آویو امیدوار بود که با حملات شدید به غزه بتواند مقاومت را تا حدی تضعیف کند که دیگر نتوانند از غزه به سوی اراضی اشغالی موشک شلیک کنند ولی نیروهای مقاومت این رویا را در سه روز آخر نبرد با شلیک بیش از 300 موشک به باد دادند.

عملیات صهیونیست‌ها علیه غزه تصاویری تکرار نشدنی و باور نکردنی برای جهانیان داشت، از تصاویر تماشا کردن حملات هوایی به غزه توسط شهرک نشینان، کودکان غرق در خون در ساحل غزه تا شب خونین در شجاعیه و گلوله باران وحشتناک رفح لحظاتی بودند که جهانیان توانستند بخش‌هایی از آنرا از طریق رسانه های جهان مشاهده کنند، با ورود رسانه‌های مخالف صهیونیست‌ها و گسترش جایگاه رسانه‌های اجتماعی دیگر سی‌ان‌ان و بی بی‌سی هم نتوانستند جلوی انتشار واقعیت غزه را بگیرند.

اکنون در یک سو مردم غزه از زیر آوارها بار دیگر برخواسته‌اند و جشن بزرگی را برای پیروزی خود آغاز کردند و در سوی دیگر اعضای دولت تل آویو مغموم تر از هر زمانی طی بیش از نیم قرن تاریخ جعلی خودشان درحال توجیه عملیات نظامی هستند و تلاش می‌کنند تا برای افکار عمومی در اسرائیل یک پیروزی خیالی بسازند هرچند دیگر حرف‌هایشان برای صهیونیست‌ها نیز خریدار ندارد و آنهایی که عاقل‌ترند از اکنون دنبال پاسپورت‌هایشان می‌روند.